ز کجا آمده ام، آمدنم بهر چه بود؟

روزها فکر من اینست و همه شــــــــــب سخنم

که چرا غافل از احوال دل خویشـــــــــــــتنم

ز کجا آمـــــــــــــده ام، آمــــــــــــدنم بهر چه بود؟

به کجا می روم؟ آخر ننمایی وطـــــــــــــــنم

مانده ام سخت عجب، کز چه سبب ساخت مرا

یا چه بوده است مراد وی ازین ســـــــاختنم

جان که از عالم علــــــوی است، یقین می دانم

رخــــــــــــــت خود باز برآنم که همانجا فکنم

مرغ باغ ملکـــــــــــــــــــوتم، نی ام از عالم خاک

دو سه روزی قفســــــــی ساخته اند از بدنم

ای خوش آنروز که پــــــــــــــرواز کنم تا بر دوست

به هوای ســــــــــــــر کویش، پر و بالی بزنم

کیست در گـــــــــــــــوش که او می شنود آوازم؟

یا کدامست ســـــــــخن می نهد اندر دهنم؟

کیست در دیده که از دیده برون می نگــــــــــرد؟

یا چه جان است، نگویی، که منش پیرهنم؟

تا به تحقیق مرا منـــــــــــــــــــــــزل و ره ننمایی

یک دم آرام نگیرم، نفســــــــــــــــی دم نزنم

می وصلم بچشـــــــــــــــــــــــان، تا در زندان ابد

از سر عربده مســــــــــتانه به هم در شکنم

من به خود نامدم اینجا، که به خــــــــود باز روم

آنکه آورد مرا، باز برد در وطــــــــــــــــــــــــــنم

تو مپندار که من شــــــــــــــعر به خود می گویم

تا که هشــــــــــــــیارم و بیدار، یکی دم نزنم

شـــــــــــــــــــمس تبریز، اگر روی به من بنمایی

والله این قالب مــــــــــــردار، به هم در شکنم